بررسی ساختاری محدوده مابین گسل های مشا و طالقان در مسیر جاده چالوس

محدوده مورد مطالعه در جنوب البرز مرکزی و در شمال غرب تهران، در مسیر جاده کرج ـ چالوس واقع شده است. از نظر چینه شناسی این منطقه یکی از کامل ترین توالی های چینه شناسی البرز را داشته و شامل واحدهای سنگی پالئوزوئیک، مزوزوئیک و سنوزوئیک است. منطقه مطالعه از شمال به گسل طالقان و از جنوب به گسل مشا محدود می باشد. هدف این مطالعه بررسی شواهد ساختاری از اثر کوهزایی ائو ـ کیمرین در البرز مرکزی می باشد که پیش از این، در البرز شرقی و غربی به اثبات رسیده اما شاهدی در البرز مرکزی ارائه نشده است. بررسی های صورت گرفته در منطقه مطالعه، وجود سه گروه چین خوردگی را نشان داد. گروه اول چین ها در واحدهای پالئوزوئیک توسعه یافته، هندسه متفاوت از چین های مرتبط با گسل خوردگی داشته و توسط گسل مشا بریده شده است. بنابراین این گروه از چین خوردگی ها قبل از حرکت شناخته شده گسل مشا در کرتاسه پسین ـ ترشیری تشکیل شده و می تواند متعلق به رخدادهای پس از پالئوزوئیک باشد. گروه دوم چین خوردگی بر روی چین های گروه اول فرانهاده شده و در واحدهای پالئوزوئیک و مزوزوئیک توسعه یافته اند. این گروه به همراه چین های گروه سوم که در واحدهای سنگی مزوزوئیک و ترشیری رخنمون دارند، می توانند متاثر از رخدادهای جوانتر از گروه اول باشند. علاوه بر چین خوردگی ها، راندگی شمال حسنکدر با قرار دادن واحدهای جوانتر روته بر روی واحدهای قدیمی تر درود، شاهدی بر چین خوردگی پیش از گسل خوردگی راندگی را نشان می دهد. این راندگی ترشیری در واحدهایی رخ داده که پیشتر در زمان پالئوزوئیک پسین- مزوزوئیک چین خورده اند. شواهد ارائه شده از فرانهاده شدن چین های جوانتر و متاثر از رخدادهای پس از مزوزوئیک، بر روی چین های قدیمی تر و احتمالا متاثر از رخدادهای قدیمی تر از مزوزوئیک، به همراه گسل خوردگی واحدهای قدیمی تر چین خورده به عنوان شواهدی از اثر رخداد کوهزاد ائو ـ کیمرین در البرز مرکزی در نظر گرفته شده است.